Benieuwd wie dit herkent:
Heb jij ook de neiging om jezelf te verliezen in een ander tijdens een gesprek? Waardoor je je daarna volkomen leeggezogen voelt?

Of misschien ga jij vaak zo op in je werk dat je je niet meer van jezelf of de ruimte om je heenbewust bent. Waardoor je eind van de dag gesloopt thuis komt. Het gebeurt heel veel mensen. Vooral hoog sensitieve mensen.

Zelf had ik laatst ook zo’n soortgelijke ervaring, toen we bezoek hadden van vrienden die we heel lang niet gezien en gesproken hadden. Ik ging helemaal op in al hun drukte en verhalen en vergat mezelf compleet. Na afloop was ik he-le-maal op en leeg.

​Een van de eerste lessen en ervaringen tijdens de coachopleiding (waar ik 6 jaar geleden aan deel nam) leerde ik de waarde en heilzaamheid van mezelf te voelen. Contact te houden met mezelf terwijl een ander met mij in gesprek is. Gewaar te zijn van mijn lichaam en de ruimte om mij heen, maar ook om de ander heen.

​​Ik had het blijkbaar nodig om deze les opnieuw voorgeschoteld te krijgen. Soms raak je het gewoon even kwijt. Dat is menselijk en daarom kon ik mijn terugval snel accepteren. We zijn allemaal onderweg en tijdens die reis kom je blokkades tegen of moet je even terug.

​Nu ik hier op een verdiepende manier mee bezig ben, hou ik echt energie over! Het is als hulpverlener essentieel om niet in de ander te verdwijnen. Want dan geef je al je kracht, stabiliteit en open mind weg, precies datgene wat de hulpvrager zo nodig heeft!  Compassie verandert in medelijden, iets waar niemand bij gebaat is.
Niet alleen voor hulpverleners is het belangrijk om contact met zichzelf te houden. In elke rol (bijv. je rol  als moeder, vader, collega, vriend, vriendin enz​) waarin je met anderen bent is dit nodig en helpend!
​
W​at ik doe om tijdens contact met anderen bij mezelf te blijven is het volgende, een centreer-oefening geïnspireerd uit het boek De verborgen dimensie van leiderschap van Anouk Brack, expert in leiderschapsontwikkeling en de eerste gecertificeerde trainer in Leadership Embodiment in Nederland.
Deze oefening (hieronder vrij uitgebreid neergezet, maar het kan ook korter) heb ik zelf​ honderden-malen geoefend en in de praktijk gebracht en daarom kan ik zeggen dat dit echt werkt!

​Voor de ontmoeting met de ander plaatsvindt adem ik een paar keer rustig in en uit en voel ik de adem stromen door de verschillende plekken in mijn lijf.
Ik voel mijn voeten op de grond.
Ik adem langs mijn ruggengraat omhoog in en maak mezelf ietsje langer.
Ik adem aan de voorkant​​​ ​naar beneden weer uit en laat overbodige spanning los. 
Dit herhaal ik een paar keer.
Dan denk ik aan iets of iemand die mij laat glimlachen.
Ik laat deze glimlach door mijn hele lijf verschijnen. Al mijn cellen laat ik glimlachen.
Dan vul ik vervolgens de ruimte om mij heen met mijn glimlach.
Ik vul de ruimte – voor, achter, onder en boven – met mijn vrolijke aandacht en aanwezigheid.
Tot slot stel ik mezelf de vraag: hoe zou het zijn met een beetje meer gemak (focus, flow, kracht, enz) in mijn lijf?
Ik voel hoe mijn lijf antwoord geeft op deze vraag.

Ik heb mezelf weer de opdracht gegeven dit (in korte versie, van minder dan 1 minuut) dagelijks 8 tot 10 te doen. Want het helpt om je energie hoog te houden. Ik doe dit zelfs bij laptopwerk, want zo’n scherm zuigt me er vaak genoeg helemaal in. Tijdens het typen blijf ik gewaar van de ruimte achter het computerscherm, om het scherm en mezelf heen.

​Probeer het maar eens een paar keer. Wil je het laten weten wat het met jou doet en of het voor jou heeft gewerkt? Vind ik erg leuk!​​